А хіба-ж мы радасьці ня мелі?
Дзе вы, дружкі з песьняй, з караваем?
Без каханьня змрочна і ў пахмельлі,
На вятры пустым перагараем.
Адчуваем страшную самоту.
А самота ў нас не маладая,-
На аблічча ў сівер і сьпякоту
Грым гадоў упарта накладае.
I ляжаць у тых жывых барознах
Цені крыўды, прыкрасьці і злосьці...
Маладосьць прайшла па сьцежках розных,
А мінала блізкага кагосьці.
|
|
